خواجه آنروز که از بندگی آزادم کرد

ساغر می بکفم داد و ز غم شادم کرد

خبر از نیک و بد عاشقیم هیچ نبود

چشم مست تو درین مسئله استادم کرد

روی شیرن صفتان در نظر آراست مرا

ریخت طرح هوس اندر سرو، فرهادم کرد

عاقبت بیخ و بن هستی ما کرد خراب

آن کرم خانه اش آباد، که آبادم کرد

رفت بر باد فنا گرد وجودم آخر

دیدی ای دوست که سودای تو بر بادم کرد

بسکه فرهاد صفت ناله و فریاد زدم

بیستون ناله و فریاد ز فریادم کرد

بودم از صفه ی رندان خرابات ولی

قسمت روز ازل، همدم زهادم کرد

وحدت آن ترک کماندار جفاجو آخر

دیده و دل هدف ناوک بیدادم کرد